Ζω στο νησιωτικό σύμπλεγμα της Δωδεκανήσου. Η πρωτεύουσα, η Ρόδος, είναι το κέντρο και το σημείο εκείνο που συνδέονται άμεσα όλα (σχεδόν όλα) τα υπόλοιπα νησάκια μας. Δεν είναι ακριβώς δώδεκα αλλά περισσότερα. Ρόδος, Σύμη Χάλκη, Κως, Κάλυμνος, Τήλος, Λέρος, Πάτμος, Αστυπάλαια, Κάρπαθος, Κάσος, Καστελόριζο, Λειψοί, Αγαθονήσι, Νίσυρος είναι τα κατοικημένα, αλλά περισσότερα μπορείτε να δείτε και εδώ. Το περασμένο Σ/Κ πήρα το καραβάκι που συνδέει πολλά από αυτά και μετά από 3 περίπου ώρες έφτασα στην Κάλυμνο για ένα γάμο που ήμουν καλεσμένη.
Έχω επισκεφθεί όλα τα Δωδεκάνησα, από μικρή. Πως έκατσε και τις 2 τελευταίες φορές είχα τον ίδιο προορισμό δεν μπορώ να το εξηγήσω. Δυστυχώς η εμπειρία μου αυτή τη φορά ήταν πάρα πολύ άσχημη. Την πρώτη, λόγω ηλικίας, δεν είχα δώσει και πολλή σημασία.
Είμαι Ροδίτισσα γέννημα θρέμμα, που λένε. Αυτό και μόνο θα μπορούσε να είναι αρκετό, καθώς είναι ένα μεγάλο νησί με πολλές επιλογές (βουνό-θάλασσα κτλ) με πληθώρα εικόνων και εμπειριών. Ένα καλοκαίρι σου στη Ρόδο μπορεί να είναι μάθημα για όλη σου τη ζωή. Ως ναυαρχίδα του Ελληνικού τουρισμού, και όχι τώρα αλλά τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια έχει πολλές εμπειρίες να μοιράσει σε κάθε άνθρωπο που έτυχε να τη ζήσει. Έχοντας ζήσει και σε άλλες πόλεις αλλά και στο εξωτερικό έχω αποκτήσει σφαιρική εικόνα και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να χαρακτηριστώ γραφική πατριώτισσα που μόνο καλά βλέπω στον τόπο μου. Όλα υπάρχουν, αλλά θέλω να καταλήξω στο ότι έχω μία αισθητική και ένα status στα θέλω μου. Μπορεί να μην είμαι τύπος που γουστάρω το camping γιατί θέλω το καθαρό που το νερό να κάνω το μπάνιο μου, να πλύνω το πρόσωπό μου και να βάλω την ενυδατική μου αλλά για ένα 2ήμερο θα μπορούσα να το πάρω απόφαση και να το ζήσω και αυτό.
Όταν όμως έχω κλείσει (και προπληρώσει) ξενοδοχείο που θεωρείται (από τους ντόπιους) από τα καλά, και έρχομαι αντιμέτωπη με τη βρώμα τότε μου ανάβουν τα λαμπάκια! Αυτά όλα συμβαίνουν στην Κάλυμνο στη περιοχή Μασούρι. Μία τουριστική ζώνη, που ίσως κάποιος πει "Ε, και τι περίμενες;" Αλλά δεν είναι καθόλου έτσι για μία χώρα που στηρίζεται στον τουρισμό, για έναν τόπο που αιμορραγεί από ανεργία και τον ανταγωνισμό από την απέναντι μεριά να καλπάζει!!! Γιατί μιλάμε για μία ώρα δρόμο (με το καΐκι) που χωρίζει εμάς με τη γείτονα Τουρκία.
Και ... δεν ήταν μόνο το δωμάτιο. Πρέπει να παραδεχτώ πως σε ταβερνάκι δεν έκατσα. Δεν είχα το χρόνο. Το πρώτο μεσημέρι το πέρασα στην παραλία της ίδιας περιοχής παραγγέλνοντας club sandwitsh, που αν δεν ξέρεις πως είναι αυτό το πράμμα μπαίνεις το γ@ το ίντερνετ και βλέπεις!!! Αλλά που; Στην Κάλυμνο; όχι εκεί δεν γίνονται αυτά. Ένα τοστ που σε καφετέρια το πληρώνεις 3 ευρώ αυτό έκανε 6. Είχε τουλάχιστον τηγανιτές πατάτες. Στη συνέχεια, έφαγα μία κρέπα. Έτσι το ονόμασαν. Αν ξέρεις τις Κομοτηνέϊκες κρέπες σταμάτα να διαβάζεις τώρα, γιατί θα ξεχάσεις ότι ξέρεις. Μία καμένη αλλά την ίδια στιγμή άψητη κρέπα, ένας χυλός αηδία με μία υποψία σοκολάτας σε σχήμα ζορό ήταν αυτό που μου σέρβιραν. Α και διπλωμένη στη μέση, διάμετρος 15 εκατοστά. Το τραπέζι του γάμου ήταν η συνέχεια στο μαρτύριο μου, αφού δεν είχα καταφέρει να βάλω κάτι στο στόμα μου. Θα σας τα πω εν συντομία: τζατζίκι στόκος, μεζεδάκι "σπετσοφάι" με λουκάνικο Φρανκρούρτης και κέτσαπ, κεφτεδάκια σε λάδι τουλάχιστον ενός μηνός, που δεν κατάφερα να το χωνέψω ούτε την επόμενη μέρα. Εδώ τελείωσε το μαρτύριο γιατί ευχήθηκα στο ζευγάρι και σηκώθηκα και έφυγα αφού είχε περάσει κατά πολύ η ώρα (μετά τα μεσάνυχτα). Ήμουν από ταξίδι και είχα πάλι ταξίδι το επόμενο μεσημέρι (έμαθα ότι το κυρίως γεύμα σερβιρίστηκε στις 2).
Πραγματικά έχω τόσα ακόμη να σας πω αλλά γράφοντας έχω ξενερώσει τόσο πολύ που δε θέλω να συνεχίσω.
Θα σας πάρω στο "μπιούτι" κομμάτι, αφού είχα φορτώσει το νεσεσέρ μου με λίγα πραγματάκια ίσα ίσα για το μακιγιάζ του γάμου και την ενυδάτωση και το ντεμακιγιάζ μου. 2 μέρες δεν ξεβάφτικα. Το νερό είναι γλυφό και η ιδέα και μόνο με είχε αποσυντονίσει. Ευτυχώς δεν είχα βουτήξει στη θάλασσα(!) και όταν ήθελα να κάνω ένα ντους για να αρχίσω στις ετοιμασίες χρησιμοποίησα εμφιαλωμένο (!!!). Τι σας λέω...
Αν τώρα με βρίσκετε υπερβολική και αναρωτιέστε αν είμαι έτοιμη για πόλεμο τότε σκουζάτε μι αλλά έτσι είμαι και Κάλυμνο δεν με βλέπω να ξαναπηγαίνω. Το μόνο που αξίζει πραγματικά είναι το μοναστήρι του Αη Σάββα που ήταν το τελευταίο σημείο που επισκέφθηκα και το είδα σαν σκοπό του ταξιδιού, γιατί μιλάμε για ένα κόσμημα. Εξαιρετική θέα, μοναδικός χώρος, καλοφτιαγμένος και προσεγμένος. Αλλά και άγιος καθώς η σωρός του Αγίου βρίσκεται εκεί γιατί δεν έχει αποσυντεθεί όπως ανακάλυψαν μετά την εκταφή του. Για το σημείο αυτό αξίζει να κάνετε ένα ταξιδάκι προς την Κάλυμνο, έτσι για στήριξη του θρησκευτικού τουρισμού.
Τέλενδος.
